Μόλις χθες, σε ένα τυχαίο διάδρομο ενός τυχαίου κτιρίου, συνάντησα έναν "φίλο". Το έβαλα σε εισαγωγικά γιατί δεν πρόκειται από εκείνους τους φίλους που θα βγεις, θα πιεις και θα μιλήσεις... ούτε καν από εκείνους που θα τους πάρεις τηλέφωνο να τα πείτε. Πρόκειται για ένα περίεργο είδος φιλίας που νοιώθεις ότι κάτι σε συνδέει με αυτόν τον άνθρωπο και η γλώσσα και η καρδιά σου λύνονται μόλις έρχεσαι σε επαφή μαζί τους, αλλά μπορεί να τους δεις δυο φορές το χρόνο. Τους κοιτάς στα μάτια και σε κοιτούν και αυτοί. Σου μιλούν με χαμηλή και σίγουρη φωνή και δείχνουν πράγματι να ενδιαφέρονται τι και πως θα σου πουν για να επικοινωνήσουν μαζί σου.
Ένα τέτοιο "φίλο" συνάντησα χθες. - Πως είσαι; με ρώτησε. - Εντάξει ... καλά είμαι!
Αυτό ήταν! Αρχίσαμε να μιλάμε. Και ένοιωσα ότι υπάρχει κάπου στον κόσμο ένας "όχι φίλος" που προσπάθησε να με βοηθήσει. Όχι να κρίνει, όχι να κατευθύνει, όχι να μου πει τι θα έκανε εκείνος σε ανάλογη περίπτωση. Πιάστηκε από ένα πράγμα μέσα στον καταιγισμό των σκέψεων μου και μου είπε: δεν θα αποξενωθείς, δεν θα μπεις στο καβούκι σου. Θα βγεις και θα μιλάς με κόσμο. Μην περιμένεις τον ιδανικό φίλο... βασικά μην περιμένεις τίποτα. Θα είσαι με κόσμο και θα ακούς τον εαυτό σου να μιλάει. Και πολύ γρήγορα θα ακούσεις τα λόγια σου και εσύ η ίδια θα κατευθύνεις τον εαυτό σου.
Αυτό το φαινομενικά απλό πράγμα μου άνοιξε μια χαραμάδα και μπήκε φως στο δωμάτιο. Και άνοιξα σιγά σιγά αυτήν την πόρτα και αναβόσβησε μια μεγάλη ταμπέλα που έγραφε: ΕΠΙΛΟΓΗ!
Ωχ! σωθήκαμε τώρα, λέω. Άσε με στην κατάρρευσή μου ήσυχη. Ήσυχη δεν κάθομαι; Ενοχλώ κανέναν; Και τότε θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει: Η κατάρρευση, λέει, είναι το πρώτο βήμα για την επούλωση.
Επιλογή, λοιπόν! Τι επιλογή έχω; Πρώτα από όλα να αυτοθεραπεύομαι..
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν... έχουμε δουλίτσα!!!
