Είναι αυτές οι ώρες,
που όλα με πλακώνουν
μια ταφόπλακα η συνήθεια
που την τραβάω
νομίζοντας πως είναι ροζ μπαλίτσες
που χοροπηδούν.
Κι άλλοι κοιτούν, δεν ξέρουν την αλήθεια.
Είναι αυτές οι ώρες,
που έλος μου χαϊδεύει τα πόδια
μυρίζω την απαίσια γνωστή μυρωδιά του,
αγγίζω την γλιτσιάρικη πράσινη ροχάλα
και το ξέρω: θέλω να κουνηθώ!
Μα δεν κουνιέμαι...
3 σχόλια:
Ο Λάνης που αγάπησες εδώ δεν είναι, Μάρκε,
στον τάφο που έρχεσαι και κλαις, και μένεις ώρες κι ώρες.
Τον Λάνη που αγάπησες τον έχεις πιο κοντά σου
στο σπίτι σου όταν κλείεσαι και βλέπεις την εικόνα,
που αυτή κάπως διατήρησεν ό,τ’ είχε που ν’ αξίζει,
που αυτή κάπως διατήρησεν ό,τ’ είχες αγαπήσει.
Θυμάσαι, Μάρκε, που έφερες από του ανθυπάτου
το μέγαρον τον Κυρηναίο περίφημο ζωγράφο,
και με τι καλλιτεχνικήν εκείνος πανουργία
μόλις είδε τον φίλο σου κ’ ήθελε να σας πείσει
που ως Υάκινθον εξ άπαντος έπρεπε να τον κάμει
(μ’ αυτόν τον τρόπο πιο πολύ θ’ ακούονταν η εικών του).
Μα ο Λάνης σου δεν δάνειζε την εμορφιά του έτσι·
και σταθερά εναντιωθείς είπε να παρουσιάσει
όχι διόλου τον Υάκινθον, όχι κανέναν άλλον,
αλλά τον Λάνη, υιό του Pαμετίχου, Aλεξανδρέα.
Καβάφης φυσικά. "Λάνη τάφος"...
Αυτό που έκανες είναι ιεροσυλία. Δίπλα σε μια δική μου "αηδιούλα" που έγραψα, παρέθεσες ένα αριστούργημα...
Δημοσίευση σχολίου